Dąbrowski I
Jan Henryk Dąbrowski (1755 - 1818), generał. Służył w armii saskiej, brał udział w wojnie 1792. W powstaniu 1794 wsławił się udziałem w obronie Warszawy i przedarciem się na czele korpusu z pomocą dla powstańców wielkopolskich. Twórca Legionów Polskich we Włoszech.
On opowiadał, jako jenerał Dąbrowski Z ziemi włoskiej stara się przyciągnąć do Polski (I) Czy uwierzycie Państwo, że z tej tabakiery Pan jenerał Dąbrowski zażył razy cztery?ʺ ʺDąbrowski?ʺ - zawołali. - ʺTak, tak, on jenerał (IV) Dawno już wieści głuche biegały o wojnie, O Francuzach, Dąbrowskim, o Napoleonie (VI). Obok Francuzów ciągnie polskie wojsko całe, Nasz Józef, nasz Dąbrowski, nasze orły białe! (VI) Uzbrajamy i szlachtę, i włościan gromadę, Gotowi, Dąbrowskiego czekamy rozkazu, Na koniec, hajże na koń! powstajem od razu! (VII) We wzroku, ducha pełnym, błyszczał żar młodzieńca, Aż gdy na Dąbrowskiego starzec oczy zwrócił, Zakrył rękami, spod rąk łez potok się rzucił (XII)
Czlowiek ↔ Czlowiek jako istota spoleczna ↔ Życie społeczne ogólnie ↔ Imię człowieka ↔ Przezwiska i przydomki ↔ Przydomki osób realnych